Opruimen

Sommige mensen hebben talenten. Van die talenten waar je ontzettend jaloers op kan zijn, of die je ontzettend bewonderd. Mensen schrik niet, maar ik heb mijn talent ontdekt.Afgelopen jaren wist ik het onbewust wel, eigenlijk ook wel bewust. Maar nu kom ik er mee naar buiten. Mijn talent: Rotzooi maken.

Het komt ongeveer 52 keer per jaar voor dat ik niet meer mijn kamer in kan.
Niet omdat de emotionele schrok te groot is als ik een blik werp in mijn domein. Het is gewoon omdat ik er dan echt niet meer in kan. Met een bezem moet ik me een weg banen om ergens bij te kunnen. Het lukt na een half uur meestal wel om een pad te maken naar mijn bed en weer terug. Zelf heb ik er niet zoveel last van, het is mijn natuurlijke leefomgeving denk ik. Volgens mij stam ik gewoon ergens af van een of andere verre inheemse stam, waarbij zooi maken het hoogst haalbare doel is in je leven. Mijn ouders denken er anders over..

Als ik beneden huiswerk zit te maken in plaats van op mijn kamer gaat er meestal een belletje rinkelen. Het gevolg is: Nina zit depressief op haar kamer te midden van de zooi, en kijkt met een wanhopige blik en tranende ogen naar de ravage.Het argument; Je krijgt geen kleedgeld als het niet opgeruimd is, doet mijn hersenen shaken. Het opruimen van de troep is een moeilijk proces, waarbij ik meestal alles in mijn kast prop. Met stukje tape blijft de kast dicht zitten en als ik er iets uit moet halen gebruik ik mijn snelle reflexen (die met de jaren steeds beter worden).

Soms als ik echt van de wereld ben, lukt het me om mijn kamer echt helemaal op te ruimen. Dit is eigenlijk net zo zeldzaam als een dodo zien winkelen in Amersfoort.

Elk jaar met oud en nieuw neem ik me voor om voortaan mijn kamer netjes te houden.

Nu wijd ik mijn opruimhaat gewoon aan mijn onhandigheid. Mensen die mij iets beter kennen, kunnen mijn onhandigheidkwaliteiten beamen. Ik stoot gewoon te vaak iets om, of struikel ergens over, dat ik geen zin meer heb om alles weer in orde te maken.

Wacht, Ik krijg een ingeving. Deze blog krijgt een hele andere wending..
Heb ik mijn onhandigheid niet van mijn ouders? Ja zeker, zij hebben er immers voor gezorgd dat ik nu vrolijk rondhups en waggel op deze aardbol.
Dan zijn zij toch verantwoordelijk voor mijn rotzooitalent? Uiteraard, kan niet anders. Ik weet zeker dat iedereen het met me eens zou zijn.
Misschien moet ik maar eens opperen onder het avondeten, dat zij mijn kamer mogen bijhouden, aangezien ik er niet verantwoordelijk voor ben.. Wel zo eerlijk.