Regenbroeken

Het is herfst zoals je vast wel gemerkt hebt. De bomen zien er eng uit zonder bladeren en het wordt kouder. Regenbuien zijn er om de haverklap en om daar niet al te zwaar onder te lijden is een goede voorbereiding nodig...


Het spannende avontuur van Nina uit Amersfoort
De regenbroek

Het was een doodnormale doordeweekse ochtend voor Nina Bassant. Ze had het eerste uur vrij en was wat eerder opgestaan, want ze was eerder wakker geworden dan normaliter. Na een verfrissende douche en het vaste opmaak en aankleed ritueel huppelde ze rustig de trap af voor een lekker Hollands ontbijtje. Na een bammetje met kaas en een glaasje karnemelk naar binnen te hebben gewerkt keek ze voor het eerst bewust naar buiten.

Ze schrok en slaakte pardoes een gilletje, want het regende pijpenstelen en er was een mooie bloempot omgevallen. Door dit nare moment was Nina even uit het veld geslagen, maar als nuchtere Hollandse dame raapte ze zich weer bijelkaar.

Wat een heerlijk toeval toch dat er regenbroeken bestaan, dacht ze optgetogen. De regenbroeken van huize Bassant, kan men vinden in de berging van huis. Nina huppelde vrolijk naar die ruimte toe en zocht naar een prachtexemplaar van een regenbroek.

Na 5 minuten werd het goede humeur van Nina op de proef gesteld, want ze had maar 2 regenbroeken tot haar beschikking. 1 geval was besmeurd met modde en het andere was maat xxxxxxxl. Slim als Nina was koos ze met overtuiging voor de xxxxxxxl broek.

Toen ze op haar mobiele telefoon keer schrok ze zich nogmaal een hoedje. Owjee, het is al half 9! Nina rende naar de schuur en struikelde over een uitstekend steentje. Gelukkig kon ze haar traantjes bedwingen en stapte snel op de fiets.

Op de fiets merkte ze dat haar regenbroek veel water opving, waar ze zeer tevree mee was. Toen ze Fleur aantrof bij het afspreekpunt, fietsten ze samen, ietwat minder opgewekt dan normaliter naar school toe. Nina merkte al vrij snel dat de naam regenbroek wel erg toepasselijk was voor het pareltje wat zij aan had. Haar broek begon het water op te vangen en liet het door stromen naar haar echte broek. Hier was Nina niet over te spreken, want ze had immers niet voor niets een regenbroek aangedaan.

Toen de meisjes op school aankwamen, waren ze stilletjes.
Beide broeken waren doorweekt van de regen. Nina is niet met de pakken neer gaan zitten en heeft de regenbroek ritueel verknipt en wegggegooid. Wat kan wraak toch zoet zijn.

Sporten

Soms moet je bij enquêtes hokjes met eigenschappen aankruisen.. Optimistisch als ik ben kruis ik altijd "sportief" aan, want dat staat zo leuk. Bovendien is het tegenovergestelde van sportief zijn zo negatief,lui zijn. Lui zijn en rotzooi maken zijn nou niet bepaald dingen die je vol trots op je cv zet onder het kopje met vaardigheden. Toch is/was er verandering op komst..

Ik weet dat het bijna te mooi klinkt om waar te zijn, maar toch is het waar.. Zo'n 2 maanden geleden stond ik op met een doel: het inschrijven bij de sportschool zou vandaag gebeuren. Ik beweerde al een jaar tegen iedereen dat ik me echt "binnenkort" ging inschrijven, maar het kwam er gewoon nooit van. Oke, dat is ook niet helemaal waar, want opzich had ik op al mijn loze momenten (tv kijken, computeren, verhaaltjes schrijven, sinasappeltorens maken) best naar de sportschool kunnen fietsen.
Op 3 oktober was het zo ver, iets dwong me gewoon naar de sportschool. Ik had net een documantaire gezien over gezond leven en ik werd depressief van tell-sell mensen met hun weggetrainde fileetjes.
Wellicht hebben deze omstandigheden mijn hersenen destijds zo op hol gebracht.

Het plan werd: 3x per week sporten en na mijn inschrijving was ik super gemotiveerd. Met veel plezier ben ik 4 weken lang 3x per week gegaan. Het weer was lekker, ik had er tijd voor en ik had er zelfs zin in. Ik genoot er oprecht van om 45948288 calorieën te verbranden en mijn fileetjes in iets meer spier te zien veranderen. Nu het weer omslaat is de situatie veranderd..

Door de wind en regen is het een sport apart om bij de sportschool te komen. Takken vliegen door de lucht en sleuren me van mijn fiets af. Doordat ik val op een schuine helling, rol ik zo de sloot in. Ik moet goed zwemmen om niet te verdrinken, want de rustige sloot lijkt wel een woeste kwaadaardige stroom die je ook wel eens in mislukte Hollywoodfilms ziet. Ergens bij mijn rechtervoet voel ik een haai bijten en een tentakel heeft mijn keel vast. Eke, dit is iets overdreven, maar het geeft wel aan dat fietsen door slecht weer geen pretje is. En als je het dan red tot de sportschool is de zin in sporten eigenlijk al verdwenen.

Ik wil dolgraag verder schrijven, maar ik ben nu even inspiratieloos.
Excuus

Opruimen

Sommige mensen hebben talenten. Van die talenten waar je ontzettend jaloers op kan zijn, of die je ontzettend bewonderd. Mensen schrik niet, maar ik heb mijn talent ontdekt.Afgelopen jaren wist ik het onbewust wel, eigenlijk ook wel bewust. Maar nu kom ik er mee naar buiten. Mijn talent: Rotzooi maken.

Het komt ongeveer 52 keer per jaar voor dat ik niet meer mijn kamer in kan.
Niet omdat de emotionele schrok te groot is als ik een blik werp in mijn domein. Het is gewoon omdat ik er dan echt niet meer in kan. Met een bezem moet ik me een weg banen om ergens bij te kunnen. Het lukt na een half uur meestal wel om een pad te maken naar mijn bed en weer terug. Zelf heb ik er niet zoveel last van, het is mijn natuurlijke leefomgeving denk ik. Volgens mij stam ik gewoon ergens af van een of andere verre inheemse stam, waarbij zooi maken het hoogst haalbare doel is in je leven. Mijn ouders denken er anders over..

Als ik beneden huiswerk zit te maken in plaats van op mijn kamer gaat er meestal een belletje rinkelen. Het gevolg is: Nina zit depressief op haar kamer te midden van de zooi, en kijkt met een wanhopige blik en tranende ogen naar de ravage.Het argument; Je krijgt geen kleedgeld als het niet opgeruimd is, doet mijn hersenen shaken. Het opruimen van de troep is een moeilijk proces, waarbij ik meestal alles in mijn kast prop. Met stukje tape blijft de kast dicht zitten en als ik er iets uit moet halen gebruik ik mijn snelle reflexen (die met de jaren steeds beter worden).

Soms als ik echt van de wereld ben, lukt het me om mijn kamer echt helemaal op te ruimen. Dit is eigenlijk net zo zeldzaam als een dodo zien winkelen in Amersfoort.

Elk jaar met oud en nieuw neem ik me voor om voortaan mijn kamer netjes te houden.

Nu wijd ik mijn opruimhaat gewoon aan mijn onhandigheid. Mensen die mij iets beter kennen, kunnen mijn onhandigheidkwaliteiten beamen. Ik stoot gewoon te vaak iets om, of struikel ergens over, dat ik geen zin meer heb om alles weer in orde te maken.

Wacht, Ik krijg een ingeving. Deze blog krijgt een hele andere wending..
Heb ik mijn onhandigheid niet van mijn ouders? Ja zeker, zij hebben er immers voor gezorgd dat ik nu vrolijk rondhups en waggel op deze aardbol.
Dan zijn zij toch verantwoordelijk voor mijn rotzooitalent? Uiteraard, kan niet anders. Ik weet zeker dat iedereen het met me eens zou zijn.
Misschien moet ik maar eens opperen onder het avondeten, dat zij mijn kamer mogen bijhouden, aangezien ik er niet verantwoordelijk voor ben.. Wel zo eerlijk.

Birthdaytime

Sinds mijn hersenen het aankonden om het begrip "verjaardag" te snappen, ben ik er een groot fan van. Toen ik nog 2 staartjes had en een nijntjetas hoopte ik stiekem elke dag dat er iemand anders of ikzelf jarig zou zijn.
Het liefste wilde ik de hele dag over mijn verjaardag praten, het hele jaar lang. Wat was er nou mooier dan jarig zijn? Op een gegeven moment kwam mijn moeder op het idee, dat ik pas na de zomervakantie over mijn verjaardag mocht praten.

Nu ben ik natuurlijk over deze extreme levensfase heengegroeit, maar toch blijf ik een zwak houden voor verjaardagen. Met een versierde kamer, heerlijke zelfgemaakte chocolade taart, visite en de cadeaus niet te vergeten.
Toch wordt het euforische gevoel elk jaar minder en minder.. Niet omdat de gezelligheid minder wordt, of taart. Stukje bij beetje verdwijnt de magie van verjaardagen door de doodsimpele reden: het ouder worden pikt fantasie in. het "ikvoelmezoooojariggevoel" keert je de rug toe.

Stom eigenlijk, vroeger wilde ik zo vaak mogelijk jarig zijn. Maar denk ik steeds vaker; help, ik groei op! Volgend jaar volwassen, en de volgende stappen zijn anti-rimpelcreme, botoxtbehandelingen en krijsende kinderen.. en dan heb ik heb ik het nog niet eens gehad over hangtieten en grijze haren..

Wil er iemand een tijdmachine uitvinden?


xxxx


Nina

De eerste proefwerkweek

Stressen, teksten lezen, woordjes stampen, brieven schrijven.. Allemaal handelingen die menig bovenbouwleerling mee moet maken aankomende week. Het is week 44 en dat betekend in 2010 1 ding: proefwerkweek.

Toetsweken zijn nooit een bepalende factor geweest in mijn leven. In de onderbouw van de middelbare school waren dat eigenlijk nog wel de mooiste tijden.. Je ging voor maximaal 3 uurtjes naar school, en de rest van de dag ging je leuke dingen doen. Na het eten keek je even je boek in, want een klein beetje leren was natuurlijk wel nodig. Een tijdje na de week vol vrije tijd en plezier, kreeg je ook nog eens een prima cijferlijst mee naar huis. Alsof school je een cadeautje gaf..

Vorig jaar waren de toetsweken iets anders.. Je had er 4 per jaar inplaats van 1, en ze waren belangrijker. Sommige toetsen telden mee voor je examen, maar schijt! dat was toch zo ver weg. En als ze dan toch meetelden en je zou misschien een minder cijfer halen was er toch geen nood. Je had heel 5 havo om er nog wat moois van te maken.

Nu is voor mijn vriendinnen en mij (en natuurlijk veel meer mensen in dit kikkerlandje) het 5de havojaar aangebroken. En nu móét alles goed gaan. Als je nu iets verprutst, dan heb je nog maar 2 toetsweken om het op te halen.. En stel nou dat je superslecht je centrale examens ingaat? En daar gaat het ook slecht? Dan zak je gewoon... Bij deze gedachtes alleen al krijg ik knikkende knieën en trillende tanden van angst. (ook wel omdat mijn kamer heel koud is, maar daar gaat het niet om).

Leraren maken je bang, en roepen: Als je nu niet deze 29994 woorden voor Duits kent, dan..! Of zoiets: Als je deze §4872037 niet allemaal kan uitleggen ga je het niet halen dit jaar...

Gelukkig is er ook nog een mooie gedachte..

Als ik niet slaag, dan heb ik toch lekker een lange vakantie..

(een heeeeeeeerlijk vooruitzicht)

xxxx

Nina

Een kleurtje in je haar

Afgelopen jaren heb ik veel haarverf voorbij zien komen, net als ieder ander. Let maar eens op reclames over haarverf of moeders die hun haar net geverfd hebben... In ieder geval heeft het fenomeen de afgelopen jaren mijn interesse gewekt. Soms stond ik voor de spiegel, en bekeek kritisch wat voor kleuren bij mij zouden staan...

Vorige week was het magische moment in de Etos aangebroken. Samen met Inge stond ik voor het schap met haarverfjes. De kleuren varieerden van knalrood tot zwart. Mijn oog was gevallen op een spoeling van 6-8 wassingen in een Middengoudblonde kleur. Dit pakje had nog eens extra aantrekkingskracht omdat hij de helft goedkoper was dan normaal.

Na een spannende minuut vol twijfel en een blik in de portefeuille (had ik het geld wel mee?), besloot ik veelbelovende pakje te kopen. 

Mijn moeder bood aan om mij te helpen met het verven, waar ik als onervaren dummie zeer blij mee was. Vol enthousiasme en adrenaline ging ik vanmiddag op een krukje zitten, het eerste echte "doe-verf-in-je-haar-moment" was aangebroken. Ik zat met mijn rug naar de spiegel toe, zodat de verassing groter zou zijn.. Mijn moeder ging vakkundig te werk, en de klus was vrij snel geklaart.

Toen begon het wachten op de chemische reactie...

Ik zal niet elke minuut beschrijven.. Dat is zonde van de tijd en vrij saai, omdat het er welgeteld 30 waren. Om toch een samenvatting te geven:

Ik heb vol zenuwen 30 minuten naar mijn tenen gestaard. Stiekem keek ik elke minuut op de klok, want ik kon niet wachten op het resultaat.

Na het snelle afspoelen en afdrogen keek ik ein-de-lijk in de spiegel. Zou het mooi geworden zijn?

Wat ben ik een sukkeltje...

ik had precies de kleur gekozen die ik al van nature had.

xxxx,

Nina

Bericht publiceren